Κυριακή 17 Οκτωβρίου 2010

"Έραψα το στόμα μου για να μ' ακούσεις"

29χρονη πρόσφυγας από το Ιράν
«Εραψα το στόμα μου για να μ΄ ακούσεις»
Δύο 24ωρα με τη Μαντάνα, μια 29χρονη πρόσφυγα από το Ιράν, που διαμαρτύρεται για τη μη χορήγηση πολιτικού ασύλου
Της ΜΑΡΙΝΙΚΗΣ ΑΛΕΒΙΖΟΠΟΥΛΟΥ
«Εμείς, οι ιρανοί πρόσφυγες, είμαστε από 1ης Σεπτεμβρίου στα Προπύλαια του Πανεπιστημίου και διαμαρτυρόμαστε ειρηνικά.Σαράντα μέρες πέρασαν. Τέρμα τα ψέματα και οι υποσχέσεις. Είμαστε αποφασισμένοινα προχωρήσουμε σε πιο σκληρό τρόπο διαμαρτυρίας» . Ισως να το έχετε ακούσει διασχίζοντας βιαστικά την Πανεπιστημίου. Οι περισσότεροι, βασανισμένοι και φυλακισμένοι στη χώρα τους, κρατώντας στα χέρια τη λευκή κάρτα, προστατευόμενοι από το ειδικό καθεστώς της Υπάτης Αρμοστίας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες, ζητούν ένα πράγμα: πολιτικό άσυλο.


Ψυχολόγος χωρίς μαντίλα
Τετάρτη, 13 Οκτωβρίου. Παραμονή της ημέρας που οι διαμαρτυρίες θα γίνουν σκληρότερες, βρεθήκαμε εκεί με τη Μαντάνα, την 29χρονη Ιρανή και μοναδική γυναίκα της παρέας που έχει μαζί της και την 8χρονη κόρη της Σάνα. «Θα ράψει το στόμα της. Θα το κάνει» λένε. Η Μαντάνα είναι μια μικροκαμωμένη γυναίκα. Εχει κουρέψει τα μαλλιά της κοντά, τα έχει βάψει ξανθά, φοράει δυτικά ρούχα και ασφαλώς όχι μαντίλα. Πηγαίνουμε προς το σπίτι της. Η Μαντάνα τρέχει προς την πόρτα και η Σάνα γνέφει να περιμένουμε. Φτάνει και ο μεταφραστής ο Ασκαν, αναγνωρισμένος πολιτικός πρόσφυγας στη Βουλγαρία. «Ξέρετε, με τόσες ημέρες αγώνα, το σπίτι της δεν είναι όπως θα ήθελε για να σας υποδεχτεί. Το κοινωνικό στάτους τους στο Ιράνδεν ήταν χαμηλό και τώρα ντρέπονται για αυτό που θα αντικρίσετε».

Η Σάνα γνέφει ότι μπορούμε να περάσουμε στο σπίτι τού ενός δωματίου. Η Μαντάνα στέλνει τον άνδρα της Αρσάμ να φέρει καφέ. «Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, υπάρχουν στο μυαλό μου και τα προβλήματα της χώρας μου.Θυμάμαι όταν το καθεστώς απαγόρευσε στον πατέρα μου να ασκεί το επάγγελμα του δικηγόρου γιατί δεν ήταν δικός τους.Ημουν 5 ετών.Θυμάμαι τον αδελφό μου που τον έστειλαν να πολεμήσει στο Ιράκ. Αιχμαλωτίστηκε.Οταν τον απελευθέρωσαν οι Ιρακινοί, τον σκότωσαν οι Ιρανοί μόλις πέρασε τα σύνορα.Ηταν και αυτός κατά του καθεστώτος. Ηταν 20 ετών. Ημουν επτά...».

Ο καφές σερβίρεται. Τον λόγο παίρνει ο Αρσάμ. «Οταν άρχισα να συνειδητοποιώ την ύπαρξή μου, αμέσως άρχισε να με αφορά και η ανελευθερία στη χώρα μου.Συνειδητοποιούσα ότι ήμουν αναγκασμένος να ζω φιμωμένος. Στα 23 μου ανέλαβα το παράρτημα της εφημερίδας “Ηayat-e-no” (Νέα Ζωή) στην επαρχία Τζιλάν».

Η Μαντάνα σπούδασε Ψυχολογία και εργάστηκε ως κοινωνική λειτουργός. «Με την πολιτική αναμείχθηκα στα 17 μου», λέει. « Ηρθα σε επαφή με πολλές κακοποιημένες γυναίκες.Ηθελαν να χωρίσουν αλλά δεν είχαν το δικαίωμα.Κάθε νόμος που ψηφίζεται στο Ιράνέχει στόχο τη διεύρυνση των δικαιωμάτων των ανδρών. Ξεκίνησα να γράφω στην εφημερίδα του Αρσάμ για τα δικαιώματα των γυναικών». Τα προβλήματα δεν έπαψαν ούτε με τη νέα της ιδιότητα.

«Οπου πήγαιναμού ζητούσαν τη δημοσιογραφική μου ταυτότητα, δήθεν να τη δουν.Μου την έσκιζαν και με έδιωχναν.Για να καταλάβεις τι σημαίνει να είσαι γυναίκα σε ισλαμικό καθεστώς:στο Πανεπιστήμιο μάς δίδασκαν το Ισλάμ.Εκεί αναφέρεται ότι μια γυναίκα δεν μπορεί να ανταλλάξει περισσότερες από έξι λέξεις με άγνωστο άντρα». Εκείνη όμως αντάλλασσε πολύ περισσότερες και κάπως έτσι τους εξόρισαν οικογενειακώς σε γειτονική επαρχία, την Αρνταμπίλ. «Εκεί η κοινωνία ήταν ακόμη πιο συντηρητική» .

Τρία βράδια πριν από τις εκλογές μεταξύ Μουχαμπί και Αχμαντινετζάντ διάβαζε στον γυναικείο σύλλογο στον οποίο ανήκε ένα από τα άρθρα της. «Ο Αρσάμ στεκόταν στην πόρτα. Τον συνέλαβαν γιατί δεν μου έκλεισε το στόμα.Μια ημέρα μετά τις εκλογέςήμουν στο γραφείο. Μπήκαν, μας έδεσαν τα μάτια- ο Αρσάμ δεν ήταν εκεί- και μας οδήγησαν σε άγνωστο μέρος. Μας υποχρέωσαν να υπογράψουμε ότι δεν θα αναμειχθούμε ποτέ ξανά με την πολιτική.Το χαρτί ήταν λευκό. Ρώτησα “τι μου ζητάτε να υπογράψω; Το χαρτί είναι λευκό”. Ενας αστυνομικός με κλώτσησε δυνατά. Υπέγραψα...».

Μάζεψαν όσα χρήματα είχαν, έκαναν υπομονή ώσπου να βρεθεί ο κατάλληλος ελεγκτής που δεν θα ήλεγχε τα διαβατήριά τους στο τρένο και έφθασαν στην Τουρκία. «Ημασταν 12 άτομα. Χρειάστηκε να περπατήσουμε γύρω στις δέκα ημέρες» εξηγεί ο Αρσάμ. Εχοντας πληρώσει 15.000 ευρώ- τα τριπλάσια από ό,τι συνηθίζεται καθώς οι δουλέμποροι διέγνωσαν την απόγνωσή τους- έφθασαν στην Ελλάδα τα περασμένα Χριστούγεννα. Εκτοτε στην Π. Ράλλη παίρνουν ανά μήνα ραντεβού για τον επόμενο. «Θέλουμε να συνεχίσουμε τη ζωή μας. Είμαι καλή στις χειροτεχνίες» επιμένει και δείχνει στο κινητό της εικόνες από τα τριαντάφυλλα που φτιάχνει με ξύλινες ίνες. «Είμαστε τόσο νέοι.Δεν μπορούν να μας ζητούν να κάψουμε τα όνειρά μας». Είναι η πρώτη φορά που δακρύζει. «Γι΄ αυτό,ως ιρανή γυναίκα,με υπερηφάνεια θα ράψω το στόμα μου αύριο».


Ενα ράμμα αριστερά, ένα δεξιά


Πέμπτη, 14 Οκτωβρίου. Η επόμενη μέρα. Αφού ψωνίσει από το μίνι μάρκετ το αγαπημένο κρουασάν της Σάνα και την αφήσει στο σχολείο η Μαντάνα θα συνεχίσει τον δρόμο της για τα Προπύλαια. Σήμερα θα ράψουν τα στόματά τους άλλοι τέσσερις μαζί με τη Μαντάνα. Δεν θέλουν να το δούμε. Φοβούνται την Αστυνομία. Η Μαντάνα χαμογελάει διαρκώς. Φεύγει. Μισή ώρα αργότερα επιστρέφει φορώντας χειρουργική μάσκα. Την αφαιρεί. Ενα ράμμα αριστερά και ένα δεξιά. Πονάει, αλλά δεν μορφάζει, γιατί θα πονέσει περισσότερο.

Παρατάσσονται πίσω από το πλαστικό τραπέζι, πάνω στο οποίο είναι κολλημένο το αίτημα που πια δεν μπορούν να προφέρουν. «Είμαστε πολιτικοί πρόσφυγες, απεργοί πείνας. Ζητάμε πολιτικό άσυλο» . Ο Αρσάμ περιφέρεται και κλωτσάει ακόμη και τις γόπες τριγύρω. Φοβάται να μη μολυνθεί και πονέσει περισσότερο. Από σήμερα η γυναίκα του θα ξημεροβραδιάζεται στα Προπύλαια.

Μεσημεριάζει και ο Αρσάμ επιστρέφει στα Προπύλαια με τη Σάνα αφού την πήρε από το σχολείο. Η μικρή κρατάει δύο τριαντάφυλλα για τη μαμά της. Είναι έτοιμη να δακρύσει, οι υπόλοιποι της χαμογελούν και την παροτρύνουν να παίξει. Εκείνη παίρνει το τετράδιό της και αρχίζει την αντιγραφή για την επόμενη ημέρα. «Ελα,πάμε,ελάτε» επί πέντε φορές. Επόμενη λέξη προς αντιγραφή; «Μαμά»...

Αναδημοσίευση από: www.tovima.gr (15/10/10)
Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=1&artid=360787&dt=15/10/2010#ixzz12fUkwTjm

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου